Ziekenhuis in Duitsland

Van de week op de camping had ik onze buurvrouw langs zien lopen naar t toiletgebouw. Ze liep op normaal tempo groette vriendelijk en heel even keek ik nog een keer en dacht zou ze last van dr knie hebben? Goed een half uur later kwam ikzelf uit dat toiletgebouw en zie de ambulance bij haar tent staan. Ik dacht die komt vast voor de buurman maar de buurvrouw bleek vreselijk benauwd te zijn en nauwelijks van t toiletgebouw meer naar dr stoel te hebben gekund. Dokter in nl gebeld omdat ze op goed een half uur hier vandaan woont maar die had aangegeven ambu bellen. De buurman liep er wat paniekerig omheen en dus gaf ik aan onze naaste buren aan dat ik hem niet alleen achter de ambu aan wilde laten rijden. Snel overleg want ben alleen met de jongste op de camping. Afspraak ze zouden haar laten kiezen tussen alleen in onze caravan slapen of bij haar vriendin en haar vader. Die vader had ik al snel geappt of indien nodig dat mogelijk was. Ze kwam net aanlopen voordat ik weg reed dus kon haar nog snel even de opties voorleggen en ze wilde alleen in onze caravan. Ik stelde de navigatie in op zh en we reden die kant op. Het werd wat donkerder en we zagen de blauwe lichten telkens een stukje voor ons. Bij t ziekenhuis aangekomen moesten we ons melden bij de balie. Daar zat een vrouw alleen die in tegenstelling tot de meeste mensen hier geen woord verstond van t nederlands van de buurman. Dus tolkte ik en samen kwamen we eruit. Er kwam een engelse man na ons maar die kon ze ook niet helpen want ze kon geen woord engels. Of ik ook even dat wilde vertolken. Ondertussen kwamen er allemaal jonge mannen met sportmatjes naar de uitgang. Later legde een ouder mannetje me uit dat ze zwangerschapsgym hadden gedaan samen met hun vrouw. Tijdens mijn wachten zag ik mensen met eten en drinken binnen komen die brachten dat nog naar patienten in t ziekenhuis rond 22 uur, 22.30 uur. Er kwamen mensen die kennelijk door de arts waren opgeroepen dat ze naar t ziekenhuis moesten komen nadat ze er 's middags onderzoeken hadden gedaan. De vrouw achter de balie gaf elke keer in eerste instantie aan dat de arts er niet was maar als ze dan aangaven hij heeft me zelf gebeld dan werd er weer een ander bijgeroepen. Twee hoogzwangere vrouwen kwamen al puffend voorbij, dan deed ze hoofd omhoog en knikte in de richting die ze moesten lopen. Alles heel kalm en gemoedelijk. Er kwamen diverse mensen langs die ze zonder pardon weer de deur wees. Ik dacht echt bij ons zitten ze sowieso niet alleen en een beetje ziekenhuis heeft tegenwoordig al beveiliging en al helemaal s nachts. Mensen met tandzeerte werd aangegeven dat ze alleen bij ziekenhuizen 100 km verderop terecht konden. En ook die namen daar genoegen mee. De buuf ligt nog in het ziekenhuis. Volgens de buurman in ieder geval nog tot vrijdag. Hij geeft aan dat de bedden echt slecht zijn zoals bij ons 20 jaar terug en dat ze zelf heeft aangegeven dat ie extra eten mee moest nemen want dat ze anders geholpen werd aan de longontsteking, maar zou overlijden door te weinig eten. Toch maar even weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat t in NL zo slecht nog niet is. (Die neus doet nog steeds zeer omdat t zweertje bovenin maar niet wil genezen.)Maar ach zal niet klagen. Eind mei wordt er naar gekeken.....

Pas op de plaats zonder medicatie

Het gaat allemaal nog niet zo lekker. De verschrikkelijke dagen dat ik alleen maar jeuk heb lijken voorbij te zijn, maar het is nog niet allemaal lof. Ik heb nu korte aanvallen dat mijn arm na twee keer krabben echt twee keer zo dik is en er grote galbulten op zitten. Toch kan ik (nog) zonder medicatie en daar ben ik wel erg blij mee. Ik rij nl sowieso twee dagen niet na t innemen van een tablet maar afgelopen zaterdag zat ik naast mijn man en dan zie ik weer allerlei beren op de weg en zit ik binnen no-time in een paniekmodus. Gekke is dat wanneer ik zelf rij dot niet heb, maar t zegt me genoeg dat die medicatie toch echt wat met me doet. Deze week eet ik dus uit voorraad en blijft de auto op de dam. Verder probeer ik alles beetje bij beetje te blijven doen maar ben ik nog ontzettend moe. (Zoals de arts ooit aangaf t grootste orgaan van je lichaam is ziek, dat kost energie) Aankomende twee weken hoop ik kalm op de camping te zitten. Mijn man is er de eerste week bij. De tweede week zou mijn moeder meegaan, maar mijn vader kampt met heftige aanvallen van gordelroos met knallende hoofdpijn tot gevolg dus die blijft thuis. Ik ga nu kijken en blijf dan zolang ik t prettig vind. Onze oudste dochter doet examen voor dr Havo na de vakantie dus die blijft thuis. We kiekn wel wat wordt, zeggen we hier dan....

Bijna twee weken niets geschreven…

Zo, ik zie dat ik bijna twee weken niks heb geschreven. De reden is dat ik in stamdje overleven heb gestaan. Heb de nodige medicatie geslikt en daardoor was ik compleet van de kaart. Was op een gegeven moment zelfs zo ver dat ik bijna t ziekenhuis wilde bellen om me op te nemen, omdat ik t echt niet meer trok van de jeuk. Uiteindelijk heb ik dusdanig veel medicatie geslikt dat ik zo omgeveer dag en nacht sliep met tussendoor nog wat kleine huishoudelijke taken waar ik echt niet onderuit kon. De afgelopen twee dagen moest ik dus het nodige rechttrekken. Helaas vammacht weer een slechte nacht met veel jeuk gehad heb dan ook weer ongeveer drie uur slaap gehad. Ik hou me dan ook maar weer koest wil proberen om zonder medicatie de dag door te komen. Mijn man werkt weer maandag tm vrijdag en hoop dan in t weekend dat ie thuis is niet alleen lichamelijk er te zijn maar ook echt dingen te kunnen delen en te doen. Vorig weekend ben ik er al met al nog geen 5 uur uit bed geweest. Niet echt gezellig....

De zorg….

Afgelopen woensdag moest ik naar de huisarts voor wat ongemakken. Ik had een aantal dingen om te bespreken en dat kon mooi terwijl ik op de behandeltafel lag. Ben geholpen en vervolgens gaf ze me twee doorverwijzingen. Bij de eerste afspraak stuurde ze meteen naar t ziekenhuis de doorverwijzing door. Wachttijd twee maand. De tweede verwijzing daar zou ik zelf even van uitzoeken waar ik naartoe wil. Heb dus de zorgcoach van Zilveren Kruis gebeld om te kijken waar ik in mijn situatie het beste terecht kan. Maar dat werd een heel gepuzzel. Wachttijden van meer dan een half jaar voor t eerste gesprek en daarna ook nog een half jaar wachten totdat je aan de beurt bent. Ik wil niet van t kastje naar de muur geschoven worden en helaas door ervaring weet ik dat dit bij grote organisaties vaak wel t geval is. (niet dat ik daar wel op korte termijn aan de beurt ben) Uiteindelijk heb ik nu hier nog geen kniop in doorgehakt waar ik heen ga. Ik had al wel vernomen dat er wachtlijsten zijn maar 2 maanden en 10 maanden echt dat was iets wat ik niet had zien aankomen. Eerder als ik medicijnen moest ophalen kon ik meteen door naar de apotheek om het oo te halen. Nu loop ik ook door, maar 9 van de 10 keer moet ik op een later tijdstip terug komen omdat t niet voorradig is. Mijn vader heeft hartproblemen en verdraagt niet alle medicatie. Toch probeert de apotheek elke keer weer een andere versie dan wat is voorgeschreven mee te geven. Maar aangezien het eerder al een keer bijna mis is gegaan gaat hij het risico niet meer lopen dat de ambu weer voor moet komen. Onze praktijk is een vestiging waar alle huisartsen bij elkaar zitten. ONdertussen meer dan 10 denk ik. De assistenten werken voor de gehele praktijk, maar die kunnen t allemaal niet behappen. Verzoek is dan ook om dingen digitaal te regelen. Als je echter via de site een afspraak wil maken ben je de komende maand niet aan de beurt. Dus bel je maar weer. Het lijkt me echt vreselijk om elke dag in zo'n situatie te moeten werken en ik heb echt respect voor de mensen die er zitten. Zowel bij de dokter als de apotheek hangen flyers dat je je mening mag geven maar of je wel de medewerkers met respect wil behandelen. En dan lees ik zo'n briefje en denk wat zijn we toch ver gezonken dat dit nodig is....

Het is weer hard hollen en stilstaan

Maandag mocht ik mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis brengen voor een nieuwe knie. Daarom deed ik zondag al wat voorwerk door even wat extra op te ruimen en aan te pakken. Het ging me goed af en ik had die avond dan ook een heel voldaan gevoel. Maandagmorgen half zes ging de wekker, toen ze om 10.30 uur naar de operatiezaal werd gereden ben ik nog even bij de plaatselijke kringloop langs geweest. Daarna naar huis en daar kwam alle vermoeidheid eruit en heb ik eerst 1,5 uur bij geslapen. Daarna nog wat was in de machine gegooid en buiten opgehangen. Dinsdagmorgen zette ik een koptelefoon op met een true crime en deed van allerlei huishoudelijke zaken. Mijn stappenteller gaf s avonds echt heel veel stappen aan en ik was ook erg tevreden. Woensdagmorgen merkte ik dat mijn hele lijf in de weerstand zat. Ik moet zeggen dat ik dinsdagavond een eczeemaanval kreeg en daar ook een tablet voor heb ingenomen. En woensdag is er dan ook nauwelijks wat uit mijn handen gekomen. Vandaag ga ik proberen om een en ander gpad te strijken, vanmiddag werk ik bij de kringloop en morgen hoop ik naar de camping te kunnen met t hele gezin. Ik hoop zo dat we de zon een beetje gaan zien want wat warmte in mijn botten doet mijn batterij meteen weer opladen. Jullie al plannen voor aankomend weekend?

Caravan en voortent staan..

Vrijdag en zaterdag de caravan en de voortent opgezet. Vrijdag vanaf 10 tot 15 uur hebben we alles naar onze plek gesleept. We leggen er elk jaar een houten vloer in die op pallets komt. We hielden buienradar in de gaten en echt we waren net klaar toen t begon te spetteren. Toen we uit t toiletgebouw kwamen omdat we eveb goed de handen wilde wassen kwam t met bakken uit de lucht. Wat waren we blij met de beslissing om de tent de volgende dag te doen. Zaterdag stonden we om 9 uur voor de poort. Onze jongste ging mee want ze heeft een vriendin die in de buurt woont waar ze t hele jaar echt dagelijks contact mee heeft onderhouden en die zou ook door haar moeder gebracht gaan worden. Ze werd helemaal zenuwachtig en gaf aan dat ze bijna moest huilen van blijdschap. Toen er voor de poort dan ook een auto stond die eerst nog moest inchecken en we even moesten wachten sprong ze zo ongeveer uit de auto. Ze werd warm welkom geheten door een van de medewerkers en mocht meteen helpen de alpaca's voeren. 'ze was weer thuis'. Rest van de dag heel even gezien voor wat eten en drinken maar voor de rest niet. Onze nieuwe buren hadden haar zelfs helemaal gemist. Ik zei al heeft nergens tijd voor. Wij moesten wel buffelen. We hebben onze tentstokken gemerkt, maar elk jaar komen we er niet uit. Dus aankomend jaar alle plakkers er maar af doen en zoeken naar een nieuwe manier om te merken zodat t wel alleen op een manier uitlegbaar is. Uiteindelijk stond alles om goed 16.45 uur. Ik heb nog snel de gordijnen opgehangen helaas niet helemaal goed maar dat komt aankomende week wel. Nu eerst de boel thuis weer op orde maken en van de week zet ik een doos en een krat klaar voor spullen die mee kunnen naar de camping toe. Dit zodat we niet nog meer zaken kopen die we thuis allemaal dubbel in de kast hebben staan. Veel van wat ik mee terug heb genomen van de camping heb ik thuis ook nog niet gebruikt.

Campingseizoen komt er weer aan

Aankomend weekend mogen we de caravan weer opzetten en daar heb ik echt ontzettend veel zin in. Ik hoop op een beetje lekker weer zodat ik niet koud tot op het bot raak. Ik blijf nl nog steeds een beetje in de lappenmand hangen. Heb nu prebiotica gehaald om de hoede bacterien weer op te bouwen die de antibiotica heeft vernietigd. Ook heb ik het een en ander dat mijn immuunsysteem er weer bovenop moet helpen gehaald. Sinds gisteren heb ik weer een koortslip en springen de barsten in mijn lippen. Meestal komt daar dan nog iets anders achter aan. Het is nog wel vroeg om de boel op te zetten, maar over twee drie weken hebben we Pasen. En mocht t dan mooi weer zijn dan wil ik daar ook graag van kunnen genieten. Mocht t koud zijn wn regenen dan hoeven we niet te gaan. Maar het is gewoon fijn als alles er weer staat en alles weer aan kant is. Vrijdag en zaterdag ga ik dus samen met mijn man heen opzetten en dan kijk ik of ik zondag of in de komende week nog heen kan om alles weer in de caravan zelf te soppen en in te kunnen richten. Zo niet dan komt dat hopenlijk volgend weekend wel.